YAZIYA BAŞLIK DA BULAMAZ OLDUM !

YAZIYA BAŞLIK DA BULAMAZ OLDUM !

-Kitap okuyabilmek için bile sakin kafa lazımmış insana… Kitap okuyamaz, yazı yazamaz oldum. Bir dalgın duruş var mah cemalimde… Cemalimin mahını da göremez oldum. Nasıl bir yüzyılmış bu yirmi birinci yüzyıl?

Yüzümün donukluğu, ruhum donukluğundan; gülemez oldum. Başımı da taşıyamıyor ya boynum, ruhumu nasıl yüklensin vücudum? Ben ne oldum, ne olmadım, ben mi oldum? Bilemiyorum.

Ahh bu yirmi birinci yüzyıl… Çaresizliğimi katmer katmer artıran yüzyıl. Bebeklerin ağlayışlarını, anaların karanlığı yaran çığlıklarını, erkeklerin vakarını, gözlerdeki tevekkülü, sağlam imanı beynime kazıyan yüzyıl?

Nasıl kitap okuyabilir ki insan? Okuyamıyorum… Düşünebilmek için bile akıl muvazenesi gerekiyor, düşünemiyorum? İsrail’in ve İsrail gibilerin ikiyüzlülüğü düşünce melekelimi de öldürdü sanki? Görüntüler geçiyor ard arda gözlerimden, karanlıklar, fosfor bombaları, çığlıklar, toz, duman, binalar… Eğlenen İsrailliler? Düşünemiyorum artık. Sadece gözümün önünden geçen sahnelere bakıyorum gerçek mi? Bugün sözde, sözüm ona demokrasi çağında bu seyredilenler gerçek mi, Holyvood’un sahte kahramanlık filmlerinden biri olmasın? Gerçekten evladın kanı ananın ellerine bulaşmışken, ellerimi yıkamayacağım yavrumun kanı derken, bunu seyreden dünya gerçek mi? Söyleyin bana gerçek mi?

Veya o sahneleri seyretmiyorum diyen Müslüman gerçek mi? Aklım durdu, boynum başımı taşımıyor artık, bedenim yorgun, ruhum bitâp. Bu yüzyılın geri iadesi veya reset düğmesi yok mu?

Söyleyin bana şahit olduğumuz bu yaşananlar gerçek mi? Umursamazlığın aymazlığı gerçek mi? Müslüman’ım diyenin, Allaha inanıyorum diyenin kardeşinin kanını seyrederken gülümsemesinin donmaması normal mi?

Normal olan nedir bu dünyada? Veya normal olmayan nedir? İnsanın sayılardan ibaret olmadığını öğrenmek için daha kaç can gidecek? İsrailin terörist olduğunu anlamak ve Müslümanı uyandırabilmek için daha ne kadar gözyaşı dökülecek?

Artık hiçbir şey anlamaz oldum, göz kapaklarım da ağırlaştı, taşıyamıyor kirpiklerimi… Neyleyeyim bu dünyada, yaşarken yaşayamaz olduk…

Koronaydı, depremdi derken, beklerken huzurlu sevda sahillerini, nefes alamaz olduk!.

Aydan bebek sahile vurmuştu, nice bebekler vuruldu şimdi? Sayılar belirliyorsa gidenin kıymetini, öldürülen insan sayısı bir ayda 10.000’e geldi. Bu nasıl bir vahşettir Ya Rabbi? Evrene mazlumun ahı bulaştı, yetiş Ya İlahi?

Nasıl çıkılır bu yüzyıldan, Güzel güneşli sabah ufka nasıl doğar, güneşin batıdan doğuş vakti mi yaklaştı? Nedir, nedir, gelecek günlerin getireceği müjdeler? Var mı ki? Umut kelimesini bile diyemez oldum.

Ne oldu dünya, ne olabildik bu dünyada? İnsan olabildik mi diyen arkadaş, sanırım bir şey olamadık.

YAZAR: MELEK KARADENİZ